Polski
Gamereactor
recenzje
Detroit: Become Human

Detroit: Become Human

Jaki będziemy mieć wybór w przyszłości zdominowanej przez technologię?

HQ

Od kiedy Deckard Ridleya Scotta wzbudził w nas pytania o to, czy androidy śnią o elektrycznych owcach, idee dotyczące świadomości i sztucznie stworzonego życia są uważane za jedne z najbardziej porywających motywów sci-fi. Studio Quantic Dream, budując na fundamentach kładzionych przez lata, a ostatnio szczególnie na Heavy Rain i Beyond: Two Souls, w 2018 przedstawiło nam Detroit: Become Human, interaktywne doświadczenie kinematograficzne, które przenosi nas o 20 lat w przyszłość do świata balansującego nad przepaścią, w którym człowiek opanował technologię na tyle, by móc tworzyć na swoje usługi maszyny łudząco przypominające ludzi.

Wizja przyszłości przedstawiona przez studio jest na tyle zbliżona do naszej współczesnej rzeczywistości, że wydaje się być całkowicie prawdopodobną. Wydarzenia przeplatają się w trzech historiach z udziałem trzech androidów o różnym pochodzeniu, które muszą pogodzić się z budzącą się w nich samoświadomością. Podczas gdy zmagają się z pytaniami natury egzystencjalnej, sytuacja w świecie wokół nich się zaognia, a historia rozwija się poprzez narrację środowiskową; wiadomości informacyjne i czasopisma elektroniczne malują ponury obraz.

Niesamowita sceneria i perfekcyjna konstrukcja świata tworzą niezwykłe wprowadzenie do gry, przez pierwsze kilka godzin zastanawiamy się, czy mamy w rękach kolejnego zwykłego exclusive'a, ale potem Detroit nabiera rozpędu, a niektóre z tych pierwszych wrażeń zacierają się, gdy docieramy do sedna opowieści, gdzie wybór gracza - lub iluzja wyboru - grozi zaburzeniem wcześniejszego tempa narracji. Na szczęście tak się nie dzieje, nawet mimo kilku scen, które zdają się być nieco niedopracowane. Wkrótce jeden z naszych androidów, Markus, wygłasza porywające przemówienia do swoich syntetycznych sojuszników i przygotowuje się do szturmu na przysłowiową Bastylię - pomogliśmy zasiać ziarno buntu, ale być może nie wystarczyło czasu na zapuszczenie korzeni i prawdziwe uzasadnienie naszego wezwania do broni.

W grach takich jak Detroit quick time eventy (QTE) zawsze stają się obiektem krytyki i, przynajmniej dla niektórych osób, po prostu nie da się pominąć faktu, że tego rodzaju doświadczenia oferują bardzo niewiele w drodze do prawdziwej autonomii gracza. Najnowsza przygodówka Quantic Dream jest bezwstydnie filmowa, nie chodzi tu o pokonywanie bossów czy zadawanie serii ciosów krytycznych (choć zdarzają się też chwile frenetyczne, w których akcja jest wartka i szybka), satysfakcja raczej płynie z właściwego dokonywania wyborów, które jeszcze bardziej podnoszą walory filmowe gry. Gdy już się wciągniesz, co przekłada się na płynną akcję na ekranie, jest to naprawdę bardzo satysfakcjonujące.

To jest reklama:
Detroit: Become Human

Detroit to jednak nie tylko QTE, Quantic Dream udało się zręcznie wszystko połączyć. W grze pojawiają się sceny przesłuchań, pościgi, scenariusze walk oraz wiele opcji dialogowych. Poza tym dzięki funkcji, jaką studio dodało do świata gry, będziesz regularnie wywoływany do interakcji z obiektami za pomocą przesunięcia palcem po touchpadzie tutaj czy przechylenia analogowej gałki tam. Niektórzy pewnie będą uważać niektóre nieco bardziej trywialne działania za zbyteczne, ale ani przez chwilę nie mieliśmy poczucia, że za dużo tu niepotrzebnych akcji i większość interakcji sprawiała, że bardziej wczuwaliśmy się w historię.

Zostało zastosowanych kilka interesujących elementów mechaniki, które idealnie wpasowują się do scenerii. Opierając się na technologii rozszerzonej rzeczywistości (AR) obecnej również, gdy Norman Jayden badał sceny zbrodni w Heavy Rain, androidy w Detroit mogą przełączyć się na inne spektrum widzenia, w którym czas się zatrzymuje, a niektóre kluczowe miejsca są oflagowane. Najwięcej korzyści czerpie z tego łowca dewiantów, Connor, który analizując to, co odkrywa, zdobywa wskazówki do dalszego rozwoju historii. Bardziej interesujący jest mechanizm, który pozwala mu symulować zdarzenia na podstawie odkrytego materiału dowodowego, dzięki czemu może on wizualizować zdarzenia tak, jak prawdopodobnie miały one miejsce. Buntowniczy Markus ma jeszcze jedną sztuczkę, dzięki której może symulować swoje ruchy, dzięki czemu możemy zaplanować i wytyczyć jego drogę przez pełen trudności scenariusz, a następnie patrzeć, jak wykonuje ten plan działania do perfekcji. Jest to całkiem udane i intuicyjne, zamienia przyjemną zagadkę w filmowe doświadczenie, którym można się delektować.

Detroit: Become HumanDetroit: Become Human
To jest reklama:

W Detroit chodzi o emocje, często wyrażane za pomocą mechaniki, która definiuje relacje między spotykanymi postaciami. Gdy tylko wcielisz się w jednego z trzech bohaterów - Connora, Markusa czy Karę - dowiesz się, co myślą o tobie ludzie wokół, co jest użyteczną informacją przy podejmowaniu decyzji o konkretnym kierunku działania. Wszystkie trzy linie narracji są tematycznie powiązane, okazjonalnie się krzyżując, ale w przeważającej części są od siebie niezależne. Connor, na przykład, jest najwyższej klasy modelem, zaprogramowanym do polowania na zdeprawowane androidy, co krzyżuje jego drogi z Karą i Markusem. Kara to natomiast gospodyni domowa zbiegła od brutalnego właściciela, podczas gdy Markus staje się samoświadomy, a następnie dąży do zainspirowania do rewolucji i buntu wśród swoich syntetycznych braci.

Kilka postaci ma potencjał, aby wywrzeć duży wpływ w miarę postępu historii, ale Quantic Dream jest dobrze przygotowane na to, by pozwolić, aby zdarzyły się im złe rzeczy, co czasami zwiększa napięcie. Zawsze istnieje obawa, że jedno niewłaściwe posunięcie poskutkuje katastrofą, jednak trzeba by celowo ignorować oznaki jej nadejścia. Podczas pierwszego przejścia gry udało nam się utrzymać wszystkich przy życiu (powiedzmy), ale przy drugim z radością graliśmy na luzie, tracąc po drodze kilka kluczowych postaci. Jedna z nich, bohater niezależny (NPC) odgrywający dość ważną rolę, umarł niespodziewanie podczas sekwencji, której nie zdradzimy, a kolejny ciąg wydarzeń sprawił, że jeden z naszych głównych bohaterów przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Kiedy zagłębiliśmy się jeszcze bardziej, odkryliśmy, że nawet głównych bohaterów można wyciąć z opowieści bardzo wcześnie, choć trzeba będzie naprawdę schrzanić, aby uzyskać tak katastrofalny efekt.

Detroit: Become HumanDetroit: Become Human

Przewidujemy, że wielu graczy będzie podążać podobnymi ścieżkami podczas swoich pierwszych odkryć, realizując kluczowe momenty historii, które stworzyło dla nich Quantic Dream. Jednakże, jest jeszcze wystarczająco dużo potencjalnych możliwości na stosunkowo prostej ścieżce przez historię, aby dwoje ludzi mogło mieć zupełnie inne doświadczenia, bez zagłębiania się w najdrobniejsze szczegóły. Wystarczy tylko pominąć jedną istotną wskazówkę, a podobne historie zaczynają się od siebie różnić; przy naszym drugim przejściu gry odkryliśmy całe sekwencje akcji, które przypadkowo pominęliśmy za pierwszym razem. Łatwiejsze do przegapienia są drobne szczegóły, które otwierają dodatkowe opcje dialogu, a wiele subtelnych wskazówek ukrytych jest przed graczami. Znalezienie tych małych wskazówek może potencjalnie otworzyć nowe ścieżki dialogowe i umożliwić lepsze poznanie innych postaci. Kara może rozmawiać z nowymi przyjaciółmi, których spotkała podczas swojej podróży w ucieczce od przeszłości, podczas gdy Markus ma świtę bohaterów, którzy polubią go bardziej, jeśli podąży ich pożądaną ścieżką do wolności. To właśnie wyróżniający się partner Connora, porucznik Hank Anderson, najlepiej charakteryzuje to podejście do subtelnych detali i pogłębiających się opcji dialogu. Im lepiej go poznajesz, tym bardziej staje się on otwarty, a związek pomiędzy tym zatwardziałym gliniarzem i jego partnerem-androidem jest jednym z głównych punktów gry. Być może to także z powodu jakości występów, od której tak bardzo zależy to doświadczenie. Bryan Dechart wykonuje świetną robotę jako Connor, ale Clancy Brown doskonale wciela się w rolę posiwiałego porucznika policji, który musi wyjść ze swojej strefy komfortu podczas próby rozwiązania sprawy, która zdarza się raz w życiu. Kontrast między chłodnym androidem z Data-esque a emocjonalnym, wygadanym detektywem jest świetnym połączeniem, a obaj aktorzy wykonują świetną robotę. W rzeczywistości, to komplement, który można rozszerzyć na całą obsadę z Jessem Williamsem, Lancem Henriksenem i Valorie Curry, których występy są naprawdę przyzwoite.

Również w Beyond: Two Souls gra aktorska jest dobra i to właśnie jakość opowieści i scenografii wznosi Detroit ponad poprzednika. Bardziej zdecydowane tematy poruszane są w trójpasmowej narracji - niewolnictwo jest najbardziej oczywiste obok kwestii dotyczących naszych zbiorowych stosunków z technologią, ale są też trudne sceny, w tym przemoc domowa - które są traktowane ostrożnie i nie możemy narzekać na to, jak je przedstawiono (i mamy nadzieję, że nikt inny też nie będzie, ale są to trudne tematy). Quantic Dream nie owija w bawełnę, a to skutkuje dojrzałą grą stworzoną dla dorosłych, którzy nie wstydzą się zgłębiać pytań, które studio zadaje, nawet gdy odpowiedzi są brutalne. Ta intensywność jest obecna od początku historii i przeplata się w niej aż do samego końca, mimo że po napisach końcowych pewnie stwierdzisz, że wydarzenia, których byłeś świadkiem, usatysfakcjonowały cię w mniejszym lub większym stopniu.

Detroit: Become HumanDetroit: Become Human

Jeśli tak nie jest, zawsze możesz wrócić do gry i powtórzyć ją z innym nastawieniem. Być może twój pierwszy Markus był pokojowym protestującym, a drugi jest brutalnym rewolucjonistą. Jeśli twój pierwszy Connor bije się z myślami, czy na pewno jego miejsce jest w wydziale policji, być może drugi będzie nieczułą maszyną do polowania na androidy. Być może wolałbyś zagrać swoją drugą Karą jako złodziej gotów do zrobienia wszystkiego, aby przeżyć, podczas gdy pierwsza ukrywała się nieśmiało w cieniu. Gracze mogą wnikliwie odkrywać każdą postać, Detroit zapewni co najmniej przyzwoite wrażenia także przy drugim podejściu. Niektóre fragmenty z wieloma możliwymi rezultatami mogą być nawet powtarzane jako samodzielne sceny, więc możesz naprawdę wyciągnąć z gry wszystko, co się da, jeśli jesteś graczem, który musi zobaczyć absolutnie każdy możliwy scenariusz.

W sumie spędziliśmy kilka przyjemnych wieczorów grając w Detroit: Become Human plus jeszcze parę zgłębiając możliwości, jakie mielibyśmy dokonując innych wyborów w grze. Nie oferuje ona doskonałych wrażeń dla użytkownika i po raz kolejny Quantic Dream nie do końca popisał się z ruchami kamery, co tu i ówdzie bywa frustrujące. Tempo narracji nie jest również idealne, ale biorąc pod uwagę strukturę i różnorodność gry, jesteśmy gotowi to przełknąć. To fascynująca gra z mocną oprawą, przyzwoitą historią i kilkoma gwiazdorskimi występami, a wszystko to ożywione oszałamiającymi wizualizacjami i tętniące życiem, pełne czekających na gracza odkryć. To najlepsza jak dotąd gra tego studia i kolejny exclusive dla Sony i PlayStation 4, i jeśli jesteś zainteresowany narracyjnymi przygodówkami i interaktywną fabułą, to z pewnością polecamy zapoznanie się z grą.

Tłumaczenie: Milena Tobys

Detroit: Become HumanDetroit: Become HumanDetroit: Become Human
09 Gamereactor Polska
9 / 10
+
Świetny setting, fascynująca historia, ciekawe postacie, piękna grafika, dużo do odkrycia, mnóstwo alternatywnych rozwiązań.
-
Okazjonalne problemy ze sterowaniem, dziwne ustawienia kamery.
overall score
to ocena naszych redaktorów. Jaka jest Twoja? Wynik ogólny jest średnią wyników redakcji każdego kraju

Powiązane teksty



Wczytywanie następnej zawartości