Black Panther: Wakanda Forever

Niewiele można zrobić, gdy gwiazda filmowa niestety umiera, zwłaszcza gdy jest on również tytułową postacią w jednej z najlepszych serii filmowych w historii. Jednak machina Marvela musi iść dalej, a w Black Panther: Wakanda Forever rodzina T'Challi musi wyzdrowieć po tym, jak prawowity obrońca Wakandy umiera z powodu tajemniczej choroby. Jednak po roku żałoby narodowej afrykański raj stoi przed nowym i trudnym wyzwaniem, z nowo odkrytym narodem na dnie morza zagrażającym granicom Wakandy, a pozostała rodzina T'Challi, genialna siostra Shuri i surowa królowa Ramonda, musi szybko poradzić sobie z procesem żałoby, aby utrzymać pokój - a także wyznaczyć nową Czarną Panterę. Ale kto?!

Z pewnością łatwo byłoby Disneyowi zdigitalizować podobiznę Chadwicka Bosemana i przykleić jego twarz do czyjegoś ciała, ale na szczęście starają się stworzyć historię, która zamiast tego idzie do przodu i skupia się na gruzach pozostawionych przez ciągłe ataki na integralność Wakandy. Jest to prawdopodobnie najpoważniejsza próba dramatu Marvela po długim okresie komedii bez tożsamości, w których śmierć nieustannie prześladuje wrażliwą rodzinę T'Challi. W szczególności Shuri dręczy się tym, że nie jest w stanie zrobić więcej, aby uratować brata. To także jeden z najbardziej przeciągających się filmów Marvela, tutaj ciągnący cienką fabułę przez dwie godziny i czterdzieści minut.

Nie byłem wielkim fanem jego poprzednika, któremu brakowało konfliktu, ale przynajmniej była energia, osobowość i motywacja, której tutaj całkowicie brakuje. Wakanda Forever to rozwlekłe pożegnanie z Bosemanem bez żadnego emocjonalnego kopa, a film głównie stąpa po wodzie, dopóki nie nadejdzie czas, aby pożegnać się z byłą Czarną Panterą - z którą pożegnaliśmy się już ponad dwa lata temu w rzeczywistości.

Tym razem kobiety z Wakandy znajdują się w centrum uwagi w sequelu, który po tym, jak stanął w cieniu T'Challi, przejmuje kontrolę nad praktycznie każdą sceną, a także wprowadza kobietę następczynię jednej z najbardziej ukochanych zbroi Marvel Studios. Jednak szybko staje się przepełniony postaciami i szkoda, że większości brakuje niuansów, nawet jeśli twórcy filmu naprawdę starają się zrobić, co mogą, aby podkreślić te superkobiety. W rzeczywistości konflikty między postaciami wydają się być dopięte, a fabuła otaczająca mściwego półboga Majów, Namor czuje się bardzo "był tam, zrobił to", co głównie tłumi nowo odkryty gniew Shui wobec świata zewnętrznego. Brakuje oryginalności zarówno w opowiadaniu historii, jak i narracji, co sprawia, że zwroty akcji filmu są tym mniej zaskakujące, gdy już się pojawią.

Przez chwilę czułem się też, jakbym oglądał niedokończoną wersję nadchodzącego sequela Avatara The Way of Water, w którym Shuri i gang walczą z niebieskimi wojownikami, którzy jeżdżą na wielorybach i rzucają bomby wodne w "kolonizatorów", którzy chcą ich cennych zasobów. Jednak wielkie Smerfy Camerona wyglądają o wiele bardziej imponująco niż zwykłe efekty komputerowe Marvela, które szybko stają się nadużywane, i wkrótce trudno jest poważnie traktować złoczyńcę, którego obcasy są ozdobione skrzydłami Hermesa, gdy śmiga. To wszystko śmierdzi Aquamanem, ale mniej zabawne.

Jak na film, w którym chodzi o to, by iść dalej, z pewnością potrzeba czasu, aby się rozkręcić i chociaż doceniam pragnienie Ryana Cooglera, aby ożywić postacie, jak to możliwe, nadal są one cienkie jak strona komiksu, bez względu na to, ile ekspozycji zostanie wrzucone. Wakanda Forever to bezdyskusyjna komiksowa przygoda, która chce być czymś więcej niż tylko historią poboczną do sagi Avengers i udaje jej się być bardziej dorosłą produkcją Marvela do pewnego stopnia niż wiele żartobliwych wyjść studia, ale mogłaby wykorzystać dawkę dodatkowego człowieczeństwa, aby naprawdę przekonać.